Deel 03
Hoeveel ex rokers kunnen zeggen probleemloos te zijn gestopt denk je? Dus mocht je denken, wat heb ik toch allemaal gelezen tot nu toe? Ik zou dan maar even opnieuw beginnen te lezen aan dit schrijven. Want ergens zei ik het al, het wordt omdenken voor je. Niet van je lichaam maar van je geest moet je het winnen. Maar verder met mijn methode, als ik het zo mag blijven noemen. Wat gebeurde er dan wel bij mij toen ik stopte met het inhaleren van de rook? Ik onthield mijn lichaam van nicotine.
Check! Dat was ook de bedoeling natuurlijk, want ik wilde gezonder zijn in mijn leven. En vooral de kans op een lang(er) leven vergroten.
Ook al inhaleerde ik niet meer, er kwam uiteraard nog wel een beetje rook via mijn mond in mijn longen. Ik heb er natuurlijk geen cijfers voor, maar ik gok dat ik van de 100% rook misschien nog zo'n 5% rook wel binnen kreeg. Net genoeg om mijn lichamelijke zucht te stillen denk ik, alsof ik een nicotinepleister had geplakt. Mijn geestelijke verslaving waarin al dat rokersgedrag zit meldde zich tot mijn verbazing helemaal niet.
Dat kon ook niet want ik voerde nog steeds alle verslavingshandelingen uit zoals ik dat altijd deed. Ik draaide nog steeds gewoon mijn shagje en ik vermeed geen enkel moment waarop ik altijd al rookte. Ik dronk in de ochtend mijn koffie met die heerlijke sigaret en rookte er op los als ik op stap ging. Ik telde mijn peuken echt niet en was niet gefocust op minderen of stoppen. Ik inhaleerde alleen maar de rook niet meer.
Het viel mijn omgeving niet eens op dat ik dat gedrag had veranderd. Ik dacht zelf dat ik voor schut stond terwijl ik rookte maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Pas als ik het noemde viel het mijn omgeving op dat ik anders rookte. Heerlijk was het gevoel dat ik de schadelijke stoffen niet of nauwelijks meer binnen kreeg. En heerlijk was het dat ik gewoon alle handelingen van het roken kon blijven doen zoals ik dat altijd deed. Ik was gestopt met roken zonder te stoppen met roken. Dat is toch wat elke roker wil, en ik had het bereikt. Ik dacht dan ook werkelijk dat ik mijn doel had bereikt en ik was hartstikke tevreden. Stel je voor dat je dit ook gaat doen, je verandert je rookgedrag naar het niet meer inhaleren van de rook. Denk er eens goed over na. Heb je dan niet die ongezonde factor uitgeschakeld? Zou je daar niet al heel tevreden mee zijn? En toch gewoon kunnen blijven roken he!
Ik was erg tevreden op dat moment en ik hoefde verder niets meer dan dit. Ik rookte opeens een stuk gezonder en dat gaf mij een zeer prettig gevoel. Maar er gebeurde nog iets meer waar ik geen rekening mee had gehouden. Er was een proces gestart die ik niet meer kon stoppen. Achteraf gezien dus het proces van het uitdoven van mijn verslaving. Het balletje dat nu aan het rollen was gebracht stopte niet meer met rollen. In eerste instantie was ik helemaal niet gestart met deze methode om van het roken af te komen. Ik wilde alleen maar een manier bedenken om te kunnen blijven roken zonder de schadelijke gevolgen van het roken. Dus ik constateerde dat ik eigenlijk NUL motivatie had om helemaal te stoppen en ik vond dit prima. Zo ging ik mijn niet-inhalerende rookfase in en hoopte alleen maar dat ik ook minder ging roken. Dit hoopte ik, naast de gezondheidskant, dan ook mede vanuit een financieel oogpunt want mijn shag (Zware Van Nelle 50 gram) kostte in 2017 al 10 euro en 70 eurocent. Jemig, wat een geld. Ik rookte zo’n 12 tot 14 pakjes shag per maand. Dat is al gauw een 135 euro per maand inclusief vloei en aanstekers. Nogmaals jemig dus.
Ik kwam op nog een geniaal idee om toch wat minder te roken. Omdat ik wist dat al na het eerste trekje van een sigaret dat kleine hersengebiedje tevreden gesteld is, bedacht ik dat ik dan halverwege mijn sigaret deze kon doven in de asbak om te bewaren voor mijn volgende rookmoment. Dat gaat het beste met een schaartje. Ik beredeneerde vervolgens dat ik daarmee mijn roken terugbracht met 50% zonder dat ik er één rookmoment voor hoefde op te geven. Zo gezegd, zo gedaan! En het werkte nog ook. Zonder enige moeite stopte ik halverwege een sigaret, doofde deze om hem een half uur later terug op te pakken. Ik ging van een pak shag per 2 á 2½ dag naar een pak shag per 4 á 4½ dag. Top!
Wederom had ik een psychologisch / fysisch trucje toegepast. Een zuchtmoment verdwijnt namelijk direct als je begint met het gevraagde middel. Hoe lang je het middel tot je neemt maakt dan niet zoveel meer uit. Dus halverwege een sigaret stoppen met roken is dan erg gemakkelijk. Er zat weer een bijeffect verborgen in deze rookwijze. Ik constateerde namelijk dat ik na ongeveer een week of 3 het roken minder lekker begon te vinden. Onbewust ging ik daardoor minder roken. Die volle mond vol rook was helemaal niet zo prettig meer, maar aan de andere kant had ik er ook geen moeite mee om op deze manier door te blijven gaan met roken.
Het was erg fijn om te merken dat het nu 4 dagen duurde voordat mijn pakje shag op was in plaats van binnen 2 dagen. Ik raakte nu helemaal onder de indruk van mijn kostenbesparende en meer gezonde wijze van roken. En onthoud dat ik in gedachten nog steeds niet bezig was met het stoppen. Welnee! Want ik wist dat ik behoorde bij die groep verslaafden zonder de juiste motivatie, en ik niet zou kunnen stoppen met roken. Dit vaste idee binnen de verslavingszorg moest ik voor mezelf even later echt overboord gooien. Ik ging lekker door naar week 4 en week 5.
Ik merkte dat deze manier van roken mij enorm beviel, ook al had ik er steeds minder smaak aan. Het prettige was natuurlijk dat ik nog volop voldeed aan mijn verslavingsgedrag en dat ik de vijand in mijn hoofd voor de gek aan het houden was. Ondertussen wist ik ook dat ik nu zo weinig nicotine binnen kreeg dat de lichamelijke verslaving en een onthouding nu wel voorbij was. Dit zonder dat ik er maar iets van had gemerkt. Echt vreemd bedacht ik me. Want ook al weet ik vanuit mijn werk ontzettend veel over het menselijk gedrag, en hoe dit gedrag ons leven kan bepalen, maar zoals ik het nu toepaste op mijn rookgedrag was dit voor mij echt opzienbarend.
Tegelijkertijd was het zo logisch voor me dat ik opeens alle lijnen zag in mijn hoofd die nodig waren om deze verslaving te overwinnen. Gedrag was het toverwoord. En als je weet hoe je gedrag moet beïnvloeden en dit toepast op jezelf, dan beïnvloed je dus uiteindelijk jezelf.
Dan beïnvloed je al jouw functioneren en alle systemen waarin je beweegt. Dan zet je verandering in gang. Na week 6 of 7 wist ik dat ik mijn roken onder controle had gekregen. Ik was weer de baas over mijn gedrag geworden en ik voelde me meer zeker binnen mijn methode. Dit was denk ik het moment dat mijn verslaving al verslagen was.
Het gekke is dat ik op dat moment nog steeds geen motivatie voelde om er volledig mee te stoppen. Ik was gewoon lekker bezig met shagjes draaien en de rook proberen niet te inhaleren. Dik tevreden liep ik rond met mijn pakje shag en ik bleef gewoon roken. Ondertussen werd het roken wel wat minder lekker en kon ik bijvoorbeeld gemakkelijker zomaar een paar uur niet roken. Of als ik ergens lekker mee bezig was kon ik zomaar 3 tot 4 uur niet roken. Dit was dan een bewuste keuze van mezelf. Op het werk, met de collega's, sloeg ik wel eens een rookpauze over omdat ik er geen zin in had - maar meer nog - geen behoefte aan had. Ik werd steeds trotser op mezelf dat ik dit kon en ik kon aan collega’s laten zien dat ik op mijn manier gezond bezig was.
Het werd meer meetbaar dat ik minder ging roken. Het roken kostte mij nog maar de helft van het geld per maand wat het normaal gesproken kostte en ik begon te merken dat ik meer luchtinhoud kreeg. Blijkbaar vertelde mijn lichaam ook dat ik op de goede weg was. Wéér een prettig gevoel erbij. Toen kwam week 8 van mijn methode om de rook niet meer te inhaleren en ik werd één dag ziek. Op een woensdagochtend werd ik wakker en ik voelde mij misselijk. Ik was nog niet gedoucht en ik had mijn eerste kop koffie nog niet op of ik moest behoorlijk overgeven. Zo ging het de rest van de ochtend verder en bleef ik misselijk. Ik bleef ongeveer elk half uur naar het toilet gaan. Ergens had ik een ziek virusje opgelopen. Maar ik rookte ook niet, en dat terwijl elke verstokte roker weet dat er ook tijdens ziekte gerookt moet worden. De wereld moet al vergaan willen we een sigaret overslaan. Want ook dat kenmerkt een roker. Toch dacht ik niet aan roken tijdens deze ziekte-uren en de ochtend ging voorbij - de middag verscheen.
Omdat ik uiterlijk om 14.30 uur naar mijn werk moest rijden heb ik mij rond 12.30 uur ziek moeten melden. Langer kon ik dit niet uitstellen. Op dit moment was het voor mij ook duidelijk dat ik echt niet kon werken en ben ik dan ook snel op de bank gekropen. Deze was dichterbij het toilet dan mijn bed. Toen ik in de avond om 18.30 uur weer wakker werd voelde ik me nog steeds niet echt denderend maar ik hoefde niet meer over te geven. Om 19.00 uur besloot ik dan ook om een banaan te eten en alhoewel deze een uur lang zwaar op mijn maag lag, bleef hij binnen. Om ongeveer 21.00 uur trok ik de stoute schoenen aan en durfde een noodle-soepje te nuttigen. Ook deze bleef binnen, en terwijl ik tv aan het kijken was viel mijn oog op de asbak op tafel met mijn pakje shag er naast.
Ik keek naar de klok die ondertussen 23.30 uur aangaf en ik constateerde dat ik na het wakker worden nog niet één keer aan roken had gedacht. Het roken was nog niet in mij opgekomen en weer constateerde ik iets. Ik was echt niet ziek genoeg om niet te roken. Er was dus een reden waarom de gedachte niet was opgekomen.
Terwijl ik dit allemaal dacht constateerde ik dat ik helemaal geen zin had om te gaan roken. In mijn hoofd vormde zich de gedachte: “als ik nu al diverse uren niet heb gerookt en ik heb niet eens de behoefte om te gaan roken dan ben ik zeker per ongeluk gestopt met roken?”.
Met deze gedachte keek ik naar mijn shag en besloot om dat stoppen dan maar eens een kans te gaan geven. En dat voelde goed. Ik werd niet angstig door de gedachte te gaan stoppen met roken. Ik voelde geen spanning en betwijfelde niet of ik het wel of niet zou kunnen volhouden. Het was zo. Het voelde als een gegeven in mijn hele lijf dat ik simpelweg blijkbaar was gestopt met roken.
Die tijden van stress
Even terug in de tijd nu. Niet voor jou als lezer maar voor mij. Jij als lezer gaat gewoon met mij mee. Want wat hoor je toch zo vaak zeggen door rokers? Oh - oh, wat heb ik toch een stress vanwege dit of vanwege dat. En het wordt dan vaak ook direct genoemd als reden waarom het stoppen niet zal lukken of niet is gelukt. Ik moet bekennen dat ik dit in de afgelopen jaren ook heb geloofd. Mijn laatste 10 jaar zaten ook vol met stressmomenten die niet ophielden. Zonder er heel diep op in te gaan zal ik wat stressvolle zaken noemen die er in mijn leven speelden. Lees je mee?
In 2011 liep mijn relatie van zo'n 10 jaar naar een einde en meldde de Belastingdienst zich bij mij voor de belastingjaren 2008 en 2009. Het ging hier om 3.400 euro en 2.400 euro. Deze had ik niet maar ik was er wel verantwoordelijk voor. Door de relatiebreuk stond ik er ook alleen voor en was het niet dat we gezamenlijk hier een oplossing voor konden zoeken. Mijn loon werd in beslag genomen in het jaar 2012. Uiteraard kun je dan opeens heel veel niet meer betalen en leggen andere bedrijven ook loonbeslag. Het jaar erna kon ik gelukkig met hulp van iemand afbetalingsregelingen treffen waardoor in ieder geval alle extra invorderingskosten stopten. Deze persoon ben ik daar nog steeds enorm dankbaar voor.
Omdat we door de wereldwijde crisis met aangescherpte hypotheek- en leenregels onze beide koopwoningen niet meer los kregen van elkaar (we stonden met naam vermeld op elkaars hypotheek als garantsteller) waren we gedwongen de crisis te doorstaan, om daarna hierin een oplossing te vinden. Mijn ex wilde hierop niet gaan wachten en stelde halverwege 2012 een rechtszaak in om mij toch te dwingen haar van mijn hypotheek te halen. Omdat dit financieel op geen enkele manier kon, belandde ik in een jarenlange stortvloed aan rechtszaken. Mijn advocaat ging vanaf nu goed verdienen aan mij. Ergens lag er in 2012 ook weer een gelukje op mijn pad. Ik kreeg een nieuwe relatie met iemand die mij steunde en die van mij hield. Hoe kon ik weten dat de impact van alle rechtszaken op onze relatie zo groot zouden zijn. Het eindresultaat noemde ik altijd dat zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Deze hing dus ook boven de relatie.
In 2013 liepen er afbetalingsregelingen en stopten de extra kosten verbonden aan alle invorderingen. In twee jaar tijd had ik in totaal zo'n 25.000 euro betaald waarvan zo'n 15.000 euro alleen maar invorderingskosten waren.
In 2014 diende zich de eerste rechtszaak aan en waren we de voorbereidingsfase met advocaten dus voorbij. Er lag een vonnis dat niet goed uitviel voor mij. Ik zou richting de 40.000 euro moeten betalen. Er werden afspraken gemaakt die ik binnen een jaar moest volbrengen.
2014 bracht ook mijn zoontje Midas in mijn wereld om 16.00 uur precies op 13 april. Hoe gelukkig kun je jezelf voelen als die ellende zich afspeelt? Nou, best wel gelukkig blijkt. Toen 2014 eindigde, eindigde mijn relatie met de moeder van Midas ook. Alle zorgen en strubbelingen hadden zijn tol geëist.
Er volgde in 2015 een Hoger Beroep. Het werd een beetje gekkenhuis want opeens lag er een uitspraak die meer in mijn voordeel was. Dus zij ging weer opnieuw starten aan een rechtszaak. Uiteindelijk piekte het in 2018 tijdens een bemiddelingspoging van de Rechtbank. Wat een uur zou duren duurde 2 1/2 uur. Dan wilde ze 48.000 euro, dan weer 42.000 euro. Op mijn geluiden dat ik dit allemaal niet had werd niet gereageerd. Toen ik het uiteindelijk beu was en mijn hart heb gelucht door te vertellen dat ze konden oprotten, kregen ze ook de mededeling dat ik me de volgende dag zou melden voor de schuldsanering. Prompt kon er wel wat meer richting mij gegaan worden en hebben we een bedrag afgesproken.
Gelukkig kon ik nu ook voldoen aan een betaling omdat ik het geluk had dat mijn woning werd opgekocht door WMO. Deze wilden precies op mijn woonlocatie een zorgcentrum gaan bouwen. O ja, dan vergeet ik nog de agressie incidenten op mijn werk waar ik deel van mocht uitmaken. De meest heftige heeft mij bijna mijn leven gekost. Maar dat zijn andere verhalen. Dus, een aantal jaren met een hoop rechtbank ellende en financiële perikelen verder pak ik de draad weer op en lik ik mijn wonden. Hoe raar het ook klinkt, ook dat voelt al niet meer zo heftig.
Startpagina -- Extra lang voorwoord -- DEEL 01 -- DEEL 02 -- DEEL 03 -- DEEL 04 -- DEEL 05 -- DEEL 06 -- DEEL 07 -- Extra lang nawoord